Het Hofplein
Het is vrijdagmiddag 4 uur en veel kantoren in Rotterdam gaan al uit. De zon schijnt. Vanuit het kantoor zie je medewerkers naar beneden kijken. Vanaf de 19e verdieping lijkt het beneden net een mierenhoop met door elkaar krioelende mieren. Daar, op de 19e verdieping heeft iemand zelfs haar stoel bij het raam gezet om het beter te zien. Met haar collegas zie je ze lachen, aanwijzen en leedvermaak hebben.
Inderdaad, het verkeer rondom het Hofplein is helemaal vastgelopen. Wanneer het heel druk is en er zijn een paar autos die nog net door het oranje, al bijna rode verkeerslicht rijden kan het opvolgende verkeer niet goed doorrijden. Het getoeter dringt helemaal door tot binnen het kantoor. Zij vinden dit vermakelijk, alsof ze naar een cabaretvoorstelling kijken en het heeft ook iets van leedvermaak. Ze kijkt verder richting Coolsingel, daar rijdt het weer langzaam. Dan naar het Hilton hotel, verder richting het Centraal Station. Er zijn plannen voor de bouw van een aantal hoge kantoorgebouwen en het plantsoen tussen het Centraal Station en het Hofplein zal ook volgebouwd worden. Nu, op deze warme dag zitten er mensen op de bankjes van de zon te genieten.
De kantoormedewerkers zijn duidelijk openbaar vervoer reizigers die je zo meteen naar het station zal zien lopen. Vanuit andere ramen kijken ook kantoormedewerkers en je ziet ze wikken en wegen of ze nu op weg zullen gaan naar huis of toch nog maar even blijven doorwerken, met de vrijdagmiddagkeuvel met collegas tot de verkeersopstopping wat opgelost is.
Zij zit in de auto vast in het verkeer voor het Hofplein op vrijdagmiddag 4 uur. Het woonwerk verkeer is op deze mooie laatste werkdag van de week al vroeg op gang gekomen. Ze vindt dit stilstaan niet vervelend. Ze wisselt van de radio naar de auto jukebox waar ze haar cds van de laatste jaren ingeladen heeft. Even een fijne vrijdagmiddag cd uitzoeken, voor wanneer het werk achter de rug is. Dit oponthoud kan nog wel even duren, want zoals gebruikelijk wanneer teveel autos haast hebben zal eerst de politie moeten komen om de verkeersregeling van de verkeerslichten over te nemen. Jammer toch wel, ze had eerst nog even op een terras voor het stadhuis wat willen drinken voordat ze naar het restaurant bij het Beursplein zal gaan waar het diner zal plaatsvinden. Dit lijkt er nu bij in te schieten. Het duurt en duurt voordat het verkeer weer op gang komt. Ze krijgt spijt dat ze niet met het openbaar vervoer is gegaan. Dit zou veel beter zijn geweest. Bij haar nieuwe situatie past ook beter gebruik van openbaar vervoer met OV chipkaart en OV fiets. Vanaf haar woonplaats zou ze rechtstreeks naar het Beursplein in Rotterdam hebben kunnen gaan, zonder overstappen.
Het Hofplein blijft een leuk plein, met veel bloemen en de fontein in de midden, die, nu de vorst periode voorbij is weer aanstaat. Waar jaren geleden het parkje tussen het Hofplein en het Centraal Station was staan nu hoge kantoortorens en is geen groen grasveld meer te zien.
Ze denkt aan het etentje, en vraagt zich af of het leuk wordt. Het is een afscheidsetentje met een aantal collegas die recentelijk reorganisatie ontslag hebben gekregen. Het benauwt haar. Zij heeft de ontslaggolf aangevoerd, de anderen hebben het nieuws gehoord nadat zij alles, inclusief de toegangsbatch tot het kantoor al heeft ingeleverd en ze heeft niemand meer gesproken. Alleen van een collega heeft ze een email ontvangen over het aangekondigde ontslag van zijn groep, dat van de anderen was een verrassing voor haar. Hoewel, eigenlijk was alleen het tijdstip een verrassing, dat de reorganisatie zou plaatsvinden was al veel langer duidelijk. En wie van de blijvende personeelsleden zal er zijn. Haar gedachten nemen een vrije loop. Hoe zouden de anderen hun ontslag opgepakt hebben, een aantal mannelijke collegas met al hun bravoure moeten zich nu toch schikken en hoeveel hebben er al een andere baan gevonden, vermoedelijk geen, gezien ieders leeftijd. Het zal toch leuk zijn om de anderen weer te spreken, bij te praten, van hen te horen hoe het met ze gaat en wat hun plannen zijn, ze te vertellen over hoe ze zelf haar bezigheden heeft. Misschien heeft iemand een goede tip. Hopelijk zijn ze niet te gefrustreerd, want als ze ergens tegen op ziet zijn het verongelijkte gezichten maar waarschijnlijk wordt het gewoon wel een heel leuke avond met ieders verhalen en oude herinneringen.
Gelukkig, daar is de politieauto en nu zal het verkeer wel weer snel op gang komen dan kan ze toch nog eerst een kop koffie drinken op het stadhuisplein.